Sivas Interdisipliner Turizm Araştırmaları Dergisi

Öz

Turizm, yüksek seviyede hareketlilik gerektiren ve doğası gereği yer değişikliğine güçlü bir şekilde bağlı bir olgudur. Ayrıca, bu hareketliliğe ve yer değiştirmeye uyum sağlayacak fiziksel bir yeterlilik de gerektirir ve çoğu gezgin bu yeterliliğe sahiptir. Diğer taraftan, Birleşmiş Milletlerin Evrensel İnsan Hakları Bildirgesi (1948) ve Dünya Turizmiyle İlgili Manila Bildirgesi'nde (1980) beyan edildiği üzere; dünya üzerinde yaşayan bütün insanların turizm ve seyahat etme özgürlüğüne sahip olması gerekliliğine rağmen, fiziksel olarak veya başka şekillerde farklı engelleri olan birçok insan bu büyük insan hareketine katılamamaktadır. Her ne kadar turizm işletmeleri çoğunlukla fiziksel engelli insanlar için çok sayıda kolaylık, olanak ve erişim sağlasa da, fiziksel, görsel, işitsel veya zihinsel/düşünsel engeli olan çocuklar için halen önemli sektörel yetersizlikler mevcuttur. Son grupta bahsi geçen çocuklar çoğunlukla otizmi olan, down sendromlu ve zihinsel/düşünsel engeli olan çocuklardır. Bu kategorilerdeki bütün çocuklar günlük yaşamlarında ve aileleriyle seyahatlerinde çok sayıda engelle karşılaşabilmektedirler. Bunlardan bazıları ulaşım ve konaklamaları sırasında yaşanan yetersizlik ve eksiklikler ile seyahatleri sırasında özel eğitimleri ve öğretim süreçlerinin kesintiye uğraması olarak listelenebilir. Bu sunumun temel amacı, bu özel çocukların en doğal insan hakkı olarak turizm faaliyetlerine katılmalarında karşılaştıkları temel sorunları belirlemek ve tatilleri boyunca karşılaştıkları sorunların çözümlenmesi konusunda bazı fikirler geliştirmektir. Sunum ayrıca, turizm işletmelerinin bu özel konuklarına daha iyi hizmet verebilmeleri için de önerileri içermektedir.